Hageland Blues & Roots Night Festival Glazuur Glabbeek (26-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Hageland Blues & Roots Night info band: Archie Lee Hooker - The Blue Chevys - JP's Epiphanies - One Time Biues Band - Wilk © Rootsville 2022

Druk, druk, druk... en vandaag nog drukker want het eerste festival is een feit.  In 2020, was Hageland Blues & Roots, het laatste festival dat je kon bezoeken voor de eerste corona-lockdown, en kijk na 2 jaar inactiviteit wordt de draad alweer opgenomen. Onder een indrukwekkende zon en met een stralende blauwe lucht trok in richting Hageland, ondertussen genietend van het geweldige landschap daar. Het beloofde een mooie dag te worden.

Hageland Blues & Roots Night Festival is een klein maar gezellig festival en zo’n beetje de opener van het nieuwe festivalseizoen. Dit jaar hadden ze weer een fijne affiche samengesteld die zo’n beetje alle bluesstijlen aan bod lieten komen. 5 bands op het menu, wijnen niet inbegrepen, en hiervan waren er vier van Belgische bodem, te beginnen met de sympathieke bende van de One Time Blues Band, die er de kop mocht afbijten.

Deze band, die normaal slechts éénmalig zou optreden, werd in elkaar gebokst in 2017. Het draaide echter anders uit en onderussen timmeren ze al zo’n 3 jaar aan de bluesweg. Soms Chicago blues, soms wat soul, jazz of funk, maar steeds zeer dansbaar en luchtig. De band bestaat uit twee zangers, een vrouw met name Cora Lee en een man, zijnde Den Huibbe. Verder niks dan bekende gezichten met Andy Aerts op gitaar,  Robert Theys aan de drums, Ronald Burssens op bas en wel het nieuwe bandlid: Geneviève Dartevelle op de harmonica. Ideale opwarmer op deze zaterdagavond.

“Den Huibbe” mocht het bal openen en dat deed hij met verve op de tonen van ‘Rock This House’ en ‘Who’s Been Talking’ van Howling Wolf. Hierna mocht Cora Lee haar opwachting doen met het knappe ‘Make It rain’ – en ze was alweer goed bij stem- en het eigen nummer (geschreven door haar en Ronald) ‘Who’s My Daddy’, voorwaar nog beter, wat een fijn nummer. De band deed waarvoor ze gekomen waren en dat was fijne blues spelen. Allen goed op elkaar ingespeeld met fijne solo’s van Andy op gitaar en Geneviève die geregeld haar duivels ontbond op de Mississippi saxofoon terwijl  Ronald“mr coolness”  himself op bas en Robert Theys het ritme strak hielden.  ‘Chain Of Fools’, ‘I Won’t Cry’, ‘Spoonful’ of ‘Wang Dang Doodle’ waren nog zo’n aantal fijne dingen die we te horen kregen. Alvast een sterk en aangenaam begin van een band die liet zien dat hun speelplezier van het podium spatte.

Met JP’s Epiphanies kregen we een local over de vloer. Jean-Pierre Claes aka de "Pirre" is een muzikant uit de Leuvense regio. De locals zullen hem ook wel kennen van "Rusty Don". Vorig jaar liet "de Pirre" een nieuw album op de wereld los met de toepasselijke titel "I Went Up The Hill" met aan zijn zijde klasbakken als Luk De Graaff, Alain Louie en Toon Derison. Ik had dus een donkerbruin vermoeden dat we hiervan wel een stevige greep zouden voorgeschoteld krijgen. En volgens collega Freddy was het dik in orde, ik was dus wel benieuwd.

Het begon allemaal met ‘The House’ en al direct eentje uit de nieuwe cd, op de voet gevolgd door ‘Me And My Buddy’ ook al uit de nieuwste telg. Het viertal gaf van jetje met ‘De Pirre’ in een hoofdrol aan de bas. Zijn drie “sidekicks” gaven al evenzeer gas, al zeker de stevig roffelende drummer. Voor de rest niets dan gitaarwerk, kan moeilijk anders met die gitaarslingers op het podium. Aan hoog tempo volgden de songs elkaar op ‘ I Wish I Was’, ‘My Heart Is In Louisiana’ en het geweldige ‘Poor Black Mattie’ van legende R.L. Burnside. Ik hoorde iemand de vergelijking maken tussen JP en Burnside, maar persoonlijk vond ik dat er een beetje te ver gaan. Goed was het alleszins en vooral stevig en met de titeltrack ‘I Went Up The Hill’ gingen we naar einde set toe en de mannen kregen de handen stevig op elkaar van een genietend publiek.

Met The Blue Chevys, alvast weer geen onbekenden op het podium en vooral tonnen ervaring voor een band dat al meer dan 30 jaar meegaat. Wie dacht dat zompige rock enkel uit de moerassen van Louisiana of Memphis opborrelde, zit wel duidelijk op een verkeerd spoor. Ook de Belgische vettige  grond rond Haacht en Werchter is een vruchtbare voedingsbodem voor onversneden Roots-muziek. The Blue Chevys, is een band die evolueerde van de Rock&Roll naar de Rhythm & Blues met een vleugje Americana en Soul. De band bestaat uit Kris Bries (zang, harmonica), Frederic Martello ( lead gitaar), Philippe Martello (drums), Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (gitaar), Kim Vandeweyer (trompet) en Koen Desloovere (sax).

Ondertussen bestaat de band al 32 jaar, ja u leest het goed, en ze zijn nog steeds “alive and kicking’ hou u dus maar vast aan uw bretellen, want het zal kunnen tellen! Rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten begot. Komt daarbij dat ze net de schitterende cd “The Night Calls” hebben uitgebracht en aldus was ik benieuwd om dat resultaat live te mogen aanhoren. Voor vandaag werden ze bij enkele nummers geruggensteund  door Dirk Lekenne (David Ronaldo & The Dice), die met zijn lapsteel en slide het geheel meer kleur kwam geven.

Ik ben van in het begin altijd al fan geweest van The Chevys. Het is een band met power en guts, waar het speelplezier van af spat en vooral met een hoop getalenteerde muzikanten en een Kris Bries die als een duivel-doe-al het podium afdweilt en het showgehalte hoog houdt. De band ging er alvast op hoge snelheid van door met ‘One More Time’, ‘Hardup’ en ‘Fun No More’ en met ‘The Night Calls’ kregen we meteen al de titeltrack van de nieuwe schijf op ons bord.

Ondertussen schudde Frederic Martello de ene knappe solo na de andere uit zijn gitaar, maar de sterren van de avond zijn voor mij alvast de blazers...man, man, man...wat een talent,  het was letterlijk genieten....geblazen. Hierbij gaat voor mij de dikste pluim naar Kim Vandeweyer...in één woord: Super! Enfin terug naar de show, die een energie afstraalde waar wij ons alvast voor de volgende winter geen zorgen hoefden te maken qua bevoorrading , met songs als ‘Pick You Up’, ‘Willow Tree’, ‘Up The Line’, ‘Thin Line’ en ‘Snakes’ om af te sluiten. Briljant ! Dit was, althans voor mij, een optreden om in te kaderen. Merci gasten, you made my day !

Met Archie Lee Hooker & The Coast To Coast Band, troffen we vandaag de eerste en meteen ook laatste buitenlandse act aan. En inderdaad Archie Lee Hooker is familie van...En komt hier in Glabbeek zijn ding doen samen met zijn band, die bestaat uit een wel heel bont en internationaal gezelschap, oordeelt u zelf maar: Fred Barreto (Brazilië) aan de lead gitaar, Matt Santos (Brazilië) op Hammond & Harmonica, Nicolas Fageot (Frankrijk) aan de basgitaar en Yves “Deville” Ditsch (Luxemburg) op drums. Veel internatiuonaler kan het dus niet zijn denk ik.

Archie is geboren in Lambert, Mississippi op kerstdag 1949. Hij was de zoon van een pachter en tot zijn dertiende was dat het leven dat hij gewend was. Dat veranderde allemaal toen hij naar het noorden ging en zich in de grote stad Memphis, Tennessee bevond. Daar ging een nieuwe wereld voor hem open. Pas in december 1989 begon zijn passie voor blues echter naar boven te komen. Gedurende deze tijd woonde Archie bij zijn oom, John Lee (de Boogieman zelf) tot aan zijn dood in 2001.

Na een tour in Frankrijk met Carl Wyatt, besloot hij zijn eingen band te vormen met de juiste muzikanten en toen hij ze eenmaal had gevonden, richtte hij de Archie Lee Hooker & The Coast to Coast Blues Band op. Bij deze stonden ze voor ons op Hageland Blues & Roots en iedereen zal het geweten hebben. De “ouwe rakker” is bijlange nog niet versleten  en geeft vele jonge gasten nog het nakijken. Na een kort instrumentaaltje kwam Archie, gekleed om door een ringetje te halen, de bûhne op en gaf iedereen het nakijken met smooth danspasjes bij  ‘Getaway’ gevolgd door ‘Give It With A Smile’, waarna hij ons meenam naar Mississippi  voor ‘Parchman Bound’.

Alles zit stevig in elkaar we gaan van rock, dat soms geurt naar metal, maar dat zal met het stevig gitaarwerk van Fred Barreto te maken habben, over blues en hier en daar een snuifje funk. Kortom zeer genietbaar en dat vond het publiek ook. ‘Tennessee Blues’ was alvast een rustpunt in een set dat uiblonk door energie, Met ‘Blinded By Love’, ‘Sorry baby’ en ‘Nightmare Blues’ danste Archie Lee samen met de aanwezigen naar het einde van zijn set en nam afscheid met met John Lee’s alom gekende ‘Boom Boom’. Alweer boenk der op !

Het werd al laat en we gingen over naar het zomeruur, dus ik al een bruin vermoeden dat het een zeer kort nachtje ging worden toen de laatste band opkwam. En deze gingen al met bijna een uur vertraging van start...niet fijn....

Met WILK, kreeg ik voor mij een totaal onbeschreven blad op mijnen bureau. Even wat opzoekwerk leverde op dat deze Gentse band een mix was van blues, rock en psychedelica...nou moe, zou Guust Flater zeggen. Blijkbaar wel gekend van het programma “Belgium Got Talent” en laat mij nu eens niet naar dat programme kijken...

Benieuwd wat dat zou geven. Toch nog even meegeven dat de band bestaat uit Jorg Dhondt(zang en gitaar en blijkbaar nog ooit lid geweest van Shocking Blue), Jan Borré aan de toetsen, Jef Ghijselen (bas), Katty van Kerkhove (Baritone sax & alt sax), Stijn Despiegelaere (tenor sax), Siebe Duthoit (trompet) en een bekend gezicht aan de drums met Natan Goessens, die onder andere ook de stokken beroert bij Neal Black & the Healers.

Dat het stevig ging worden daar waren geen twijfels over en dat werd het ook beginnend met ‘No Stoppin’, ‘Lowland’ en ‘How Long’. Bluesrock met een twist en die twist was vooral te danken aan de driekoppige blazersectie die het geheel naar een ander niveau tilde en het geheel een pak aangenamer maakten. Jammer genoeg werd het laat, heel laat en ik moest nog een hééél eind rijden. Blijkbaar was ik niet de enige die daar zo over dacht en waren al redelijk wat mensen vertrokken. Dus pakte ik mijn boeltje bijeen en vertrok voor een lange rit richt de Vloanders ....

Alvast genoten van een fijn editie van Hageland Blues & roots Night. Voor elk wat wils, en een mooie balans in stijl wat betreft de line up en alles perfect georganiseerd. Ik zou zeggen alvast tot volgend jaar en dat zal zijn op 18 maart. Kleine tip voor de organisatie, het zou misschien beter zijn om een uurtje vroeger te beginnen om te vermijden dat het nachtwerk wordt, al zeker voor de mensen die van ver komen en niet met de camper blijven overnachten. Voor de rest was alles top !

Marcel

MEER FOTO'S VOLGEN